Πάλι βρίσκομαι στον ίδιο δρόμο
σαν ποτάμι που κυλάει στο χρόνο, σε τοπίο μυστικό
Μα την τύχη μου κανείς δεν ξέρει
και ποια θάλασσα θα κάνω ταίρι
κι όλο πέφτω απ’ το βουνό
κι όλο ψάχνω να σε βρω
Να `ναι τα δικά μου χείλια
στα δικά σου τα φιλιά
να πεθαίνουν απ’ τη ζήλια
τα κοράλια, τα κοχύλια
που θα είσαι η μοίρα μου ξανά
Σαν ποτάμι πάλι πλημμυρίζω
κι όλο ξένες αγκαλιές ποτίζω
κι όλο πέφτω απ’ το βουνό
Πάρε με απ’ την τρέλα της ερήμου
έρωτά μου θάλασσα δική μου
από το λίγο μου να βγω
στο πολύ σου να χαθώ
|
Páli vrískome ston ídio drómo
san potámi pu kilái sto chróno, se topío mistikó
Ma tin tíchi mu kanis den kséri
ke pia thálassa tha káno teri
ki ólo péfto ap’ to vunó
ki ólo psáchno na se vro
Na `ne ta diká mu chilia
sta diká su ta filiá
na pethenun ap’ ti zília
ta korália, ta kochília
pu tha ise i mira mu ksaná
San potámi páli plimmirízo
ki ólo ksénes agkaliés potízo
ki ólo péfto ap’ to vunó
Páre me ap’ tin tréla tis erímu
érotá mu thálassa dikí mu
apó to lígo mu na vgo
sto polí su na chathó
|