|
Οι φίλοι κουβαλάνε το σταυρό τους
Ρουφώντας το τσιγάρο, σιωπηλοί
Φοβήθηκες κι έκρυψες τη μορφή σου
Και τελικά παρέμεινε μορφή…
Και ρημαγμένη τριγυρνάς στα κάστρα
Πολύτιμων στιγμών, προσωπικών
Σαν σκέψεις που σου προκαλούνε τ’ άστρα
Σαν όνειρα καιρών ασθενικών
Κι εγώ σ’ ένα από τ’ άστρα σου ιππεύω
Σ’ άλογο δακρυσμένο και μουγγό
Το φως σου με τραγούδια συνοδεύω
Κι αφήνομαι στων φίλων τον καπνό.
Πολύτιμα όλ’ αυτά που σου `χω αφήσει
Βιώματα και πίκρες και χαρές
Το χρονικό μιας πόλης, που `χω ζήσει
Κι οι νύχτες οι μεγάλες, οι θαμπές…
Κι η τελευταία λέξη θαν’ τραγούδι
Σαν όλ’ αυτά που σου `στελνα παλιά
Μ’ αυτό, στ’ ορκίζομαι, είν’ το τελευταίο
Σβήσε το φως και λύσε τα μαλλιά.
|
I fíli kuvaláne to stavró tus
Rufóntas to tsigáro, siopili
Fovíthikes ki ékripses ti morfí su
Ke teliká parémine morfí…
Ke rimagméni trigirnás sta kástra
Polítimon stigmón, prosopikón
San sképsis pu su prokalune t’ ástra
San ónira kerón asthenikón
Ki egó s’ éna apó t’ ástra su ippevo
S’ álogo dakrisméno ke mungó
To fos su me tragudia sinodevo
Ki afínome ston fílon ton kapnó.
Polítima ól’ aftá pu su `cho afísi
Iómata ke píkres ke charés
To chronikó mias pólis, pu `cho zísi
Ki i níchtes i megáles, i thabés…
Ki i teleftea léksi than’ tragudi
San ól’ aftá pu su `stelna paliá
M’ aftó, st’ orkízome, in’ to telefteo
Svíse to fos ke líse ta malliá.
|
