|
Ο θάνατος μας γνέφει προς το βράδυ
Κι η κοπελιά φοβάται το σκοτάδι
Μαζί της έν’ αγόρι δίχως στόμα
Που θάβει κάθε φράση του στο χώμα
Δεν ξέρει τι να πει γι’ αυτό που νιώθει
Και τον χτυπούν, βαθιά κρυμμένοι πόθοι…
Ο άνθρωπος πουλί ξυπνά τις νύχτες
Και σταματά των ρολογιών τους δείχτες
Αφήνει λίγο χρόνο στο φεγγάρι
Προσφέροντας στιγμές σ’ ένα ζευγάρι
Κι αρχίζει να χορεύει στις πλατείες
Γυρεύοντας χαμένες πολιτείες;
Το ντροπαλό παιδί σκαρώνει στίχους
Μήπως μπορέσει και διαβεί τους τοίχους
Θυμάται μια κοπέλα ή μια κουρτίνα
Και κλαίει για να σπάσει τη ρουτίνα
Μα σύντομα ξυπνάνε οι δικοί του
Και σπάνε με ορμή την άρνησή του…
Ξυπνώ κι εγώ, κοιτάζω το ταβάνι
Και σκέφτομαι όσα δεν έχω κάνει
Ντύνομαι αργά και σκίζω τις εικόνες
Παραπατώ σ’ ατέλειωτους χειμώνες
Μαδάω τη μνήμη σαν μικρό λουλούδι
Τελειώνει η νύχτα, αρχίζει το τραγούδι.
|
O thánatos mas gnéfi pros to vrádi
Ki i kopeliá fováte to skotádi
Mazí tis én’ agóri díchos stóma
Pu thávi káthe frási tu sto chóma
Den kséri ti na pi gi’ aftó pu nióthi
Ke ton chtipun, vathiá krimméni póthi…
O ánthropos pulí ksipná tis níchtes
Ke stamatá ton rologión tus dichtes
Afíni lígo chróno sto fengári
Prosférontas stigmés s’ éna zevgári
Ki archízi na chorevi stis platies
Girevontas chaménes polities;
To ntropaló pedí skaróni stíchus
Mípos borési ke diavi tus tichus
Thimáte mia kopéla í mia kurtína
Ke klei gia na spási ti rutína
Ma síntoma ksipnáne i diki tu
Ke spáne me ormí tin árnisí tu…
Ksipnó ki egó, kitázo to taváni
Ke skéftome ósa den écho káni
Ntínome argá ke skízo tis ikónes
Parapató s’ atéliotus chimónes
Madáo ti mními san mikró luludi
Telióni i níchta, archízi to tragudi.
|
