Τώρα μεστώνει το κορμί
το αίμα βράζει
νιώθω στις φλέβες μια φωτιά
κι ένα χαλάζι
Είναι το πάθος της ζωής
που με βαραίνει
κι είναι το βλέμμα του Χριστού
που με γλυκαίνει
Όποιο φαρμάκι και να πιω
για τ’ όνειρό μου θα πολεμάω
και σαν τ’ αηδόνι την αυγή
για την ζωή θα τραγουδάω
Όπου με πάει ο ποταμός
ρίζες θα ρίξω
μ’ ένα κλωνάρι Πασχαλιάς
δρόμους θ’ ανοίξω
Τώρα μεστώνει το κορμί
όπως το στάρι
βοήθα κυρά μου Παναγιά
κι είμαι βλαστάρι
|
Tóra mestóni to kormí
to ema vrázi
niótho stis fléves mia fotiá
ki éna chalázi
Ine to páthos tis zoís
pu me vareni
ki ine to vlémma tu Christu
pu me glikeni
Όpio farmáki ke na pio
gia t’ óniró mu tha polemáo
ke san t’ aidóni tin avgí
gia tin zoí tha tragudáo
Όpu me pái o potamós
rízes tha ríkso
m’ éna klonári Paschaliás
drómus th’ anikso
Tóra mestóni to kormí
ópos to stári
voítha kirá mu Panagiá
ki ime vlastári
|