Στήσαν χορό μες στη βροχή,
διαμάντια οι στάλες στη σκεπή
κι ένας ξημέρωμα περνάει,
παραμιλάει, παραπατάει.
Σαν όνειρο μου φαίνεται
και δε μου κακοφαίνεται
ο κόσμος πάει κι έρχεται
μα πουθενά δε φτάνει.
Μούσκεμα τα τσιγάρα μου,
τα σπίρτα κι η κιθάρα μου
μα δε με νοιάζει μη χαθώ,
τα ‘χω χαμένα από καιρό.
Κι όπως σας βλέπω βιαστικά,
τα μάτια σας ορθάνοιχτα
ξέρω της νύχτας το σκοπό
κι αν ξεμεθύσω θα σας πω.
Την αφεντιά σου προσκυνώ
κι ότι σ’ αρέσει τραγουδώ
δεν έχουν λόγια οι στιγμές,
περνάν και φεύγουν θες δε θες.
Πάω λοιπόν να κοιμηθώ,
μήπως συμβεί κι ονειρευτώ
ίσως μ’ αφήσει το κρασί
να δω του κόσμου την αυλή.
|
Stísan choró mes sti vrochí,
diamántia i stáles sti skepí
ki énas ksiméroma pernái,
paramilái, parapatái.
San óniro mu fenete
ke de mu kakofenete
o kósmos pái ki érchete
ma puthená de ftáni.
Muskema ta tsigára mu,
ta spírta ki i kithára mu
ma de me niázi mi chathó,
ta ‘cho chaména apó keró.
Ki ópos sas vlépo viastiká,
ta mátia sas orthánichta
kséro tis níchtas to skopó
ki an ksemethíso tha sas po.
Tin afentiá su proskinó
ki óti s’ arési tragudó
den échun lógia i stigmés,
pernán ke fevgun thes de thes.
Páo lipón na kimithó,
mípos simvi ki onireftó
ísos m’ afísi to krasí
na do tu kósmu tin avlí.
|