Ήμουνα μόρτης μια φορά, λεβέντης της Αθήνας,
με λέγανε παλικαρά, μα ψόφαγα της πείνας.
Μια δούλα εδώ μια δούλα εκεί μια παραπάνω απέρα
με μπαλωμένο το βρακί και Νικολό καρτερά.
Μα τώρα που’ χω τον παρά και είμαι μεγαλείο,
βουτάω σ’ όλες μια χαρά, είμ’ ερωτοπωλείο.
Σαν μπαίνω στο καφέ αμάν, τα μάτια σαν σηκώνω
δεν ξέρω αν γιου αντερ σταν, κάθε καρδιά πληγώνω.
Μπεγλέρα τα ρε Βάγγο!
Είμαι ζωέμπορος εγώ και πλούσιος μεγάλος,
όλο κυράδες κυνηγώ, μα δεν ιδρώνει ο κάλος.
Είμαι μεγάλος και τρανός, κορίτσια με κοιτάνε,
σαν το σταφύλι τραγανός και όλες με μασάνε.
Αν τύχει δε καμιά φορά
και δίνω το κεμέρι
θα τρέξουν όλες για παρά,
λουτρό και στο μπαρμπέρη.
Καλέ μου `δω, καλέ μου εκεί,
καλέ μου παραπέρα.
Δε θα μ `αφήσει ούτε βρακί,
η κάθε περιστέρα.
Άντε κάνε γαργάρα με τσιροκέφαλα ρε!
|
Ήmuna mórtis mia forá, levéntis tis Athínas,
me légane palikará, ma psófaga tis pinas.
Mia dula edó mia dula eki mia parapáno apéra
me baloméno to vrakí ke Nikoló karterá.
Ma tóra pu’ cho ton pará ke ime megalio,
vutáo s’ óles mia chará, im’ erotopolio.
San beno sto kafé amán, ta mátia san sikóno
den kséro an giu anter stan, káthe kardiá pligóno.
Begléra ta re Oángo!
Ime zoéboros egó ke plusios megálos,
ólo kirádes kinigó, ma den idróni o kálos.
Ime megálos ke tranós, korítsia me kitáne,
san to stafíli traganós ke óles me masáne.
An tíchi de kamiá forá
ke díno to keméri
tha tréksun óles gia pará,
lutró ke sto barbéri.
Kalé mu `do, kalé mu eki,
kalé mu parapéra.
De tha m `afísi ute vrakí,
i káthe peristéra.
Άnte káne gargára me tsirokéfala re!
|