Είναι κόκκινο σαν αίμα σαν ανοίγει το πρωί,
κι η δροσούλα δεν τ’ αγγίζει από φόβο μην καεί,
ανοιχτό το μεσημέρι σαν κοράλλι, σαν παιδί,
μες στα τζάμια, μαγεμένος, σκύβει ο ήλιος να το δει,
άσπρο γίνεται, κι είν’ άσπρο, κοχυλάκι του γιαλού,
σαν λιποθυμάει η μέρα στις βιολέτες του νερού.
Κι όταν πια σημάνει η νύχτα, τη φλογέρα τη γλυκιά,
και τ’ αστέρια αλλάξουν θέση στ’ ουρανού την απλωσιά,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί.
|
Ine kókkino san ema san anigi to pri,
ki i drosula den t’ angizi apó fóvo min kai,
anichtó to mesiméri san korálli, san pedí,
mes sta tzámia, mageménos, skívi o ílios na to di,
áspro ginete, ki in’ áspro, kochiláki tu gialu,
san lipothimái i méra stis violétes tu neru.
Ki ótan pia simáni i níchta, ti flogéra ti glikiá,
ke t’ astéria alláksun thési st’ uranu tin aplosiá,
prin teliósi to tragudi ki o agéras kimithi,
mésa sto vathí skotádi siganá tha marathi,
prin teliósi to tragudi ki o agéras kimithi,
mésa sto vathí skotádi siganá tha marathi.
|