Το τρίτο συρτάρι του γραφείου κλειδωμένο
τις νύχτες το αγγίζω, το χαϊδεύω και το βρίζω
και φεύγω από κοντά του, μα σε λίγο εκεί γυρίζω
αφού ό,τι σε θυμίζει είναι μέσα του κρυμμένο
Το τρίτο συρτάρι του γραφείου με σκοτώνει
μα, πως να το αδειάσω, που θα θέλω να διαβάσω
στα γράμματα, στις κάρτες όσα πρέπει να ξεχάσω
γι’ αυτό και το αφήνω να πνιγεί από την σκόνη
Με μια φωτιά από αλκοόλ
σαν το αντίο εκεί στα χολ
που δεν κατάφερα ποτέ να ξεπεράσω
Θα βάλω εκείνο το μακό
που το φοράγαμε κι οι δυο
και με μια σπίθα το συρτάρι σου θα κάψω
Το τρίτο συρτάρι του γραφείου κλειδωμένο
με μίσος το κοιτάζω, τ’ αγαπάω, δεν τ’ αλλάζω
κι όταν δίπλα του περνάω με τα νύχια το χαράζω
και βλέπω το σημάδι στο κορμί μου χαραγμένο
|
To tríto sirtári tu grafiu klidoméno
tis níchtes to angizo, to chaidevo ke to vrízo
ke fevgo apó kontá tu, ma se lígo eki girízo
afu ó,ti se thimízi ine mésa tu krimméno
To tríto sirtári tu grafiu me skotóni
ma, pos na to adiáso, pu tha thélo na diaváso
sta grámmata, stis kártes ósa prépi na ksecháso
gi’ aftó ke to afíno na pnigi apó tin skóni
Me mia fotiá apó alkoól
san to antío eki sta chol
pu den katáfera poté na kseperáso
Tha válo ekino to makó
pu to forágame ki i dio
ke me mia spítha to sirtári su tha kápso
To tríto sirtári tu grafiu klidoméno
me mísos to kitázo, t’ agapáo, den t’ allázo
ki ótan dípla tu pernáo me ta níchia to charázo
ke vlépo to simádi sto kormí mu charagméno
|