Κι όταν μου φύγεις πως θ’ αντέξω
να ξαναπάω να ξαναπαίξω
παιχνίδια ασπρόμαυρα
χωρίς εσένα πως θα ζήσω
τώρα που μ’ άνοιξες το γκρίζο
να δω τα χρώματα;
Δεν είναι ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός απ’ το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μοβ σου πιο θλιμμένος
Κι εγώ βαθιά μες το φιλί σου
στο λαμπερό πορτοκαλί σου
είδα το κάψιμο
ό, τι ξεχνάς δε σε ξεχνάει
σκιά σκουριάς και προχωράει
πάνω στο πράσινο
Κοιμήσου κι αύριο θυμήσου
πόσο μακριά στο θαλασσί σου
εγώ ταξίδεψα
Εγώ τον αναστεναγμό σου
μέσα στο χρυσοκόκκινό σου
ηλιοβασίλεψα
Δεν είναι ο κόσμος πουθενά
πιο τρυφερός απ’ το δικό σου ροζ
πιο απαγορευμένος
κι από το μοβ σου πιο θλιμμένος
|
Ki ótan mu fígis pos th’ antékso
na ksanapáo na ksanapekso
pechnídia asprómavra
chorís eséna pos tha zíso
tóra pu m’ ánikses to gkrízo
na do ta chrómata;
Den ine o kósmos puthená
pio triferós ap’ to dikó su roz
pio apagorevménos
ki apó to mov su pio thlimménos
Ki egó vathiá mes to filí su
sto laberó portokalí su
ida to kápsimo
ó, ti ksechnás de se ksechnái
skiá skuriás ke prochorái
páno sto prásino
Kimísu ki avrio thimísu
póso makriá sto thalassí su
egó taksídepsa
Egó ton anastenagmó su
mésa sto chrisokókkinó su
iliovasílepsa
Den ine o kósmos puthená
pio triferós ap’ to dikó su roz
pio apagorevménos
ki apó to mov su pio thlimménos
|