Δέκα σκαλοπάτια κάτω από τη γη,
στην Πλατεία Βάθης μια πληγή
ήταν το υπόγειο που μέναμε.
Δέκα σκαλοπάτια κάτω απ’ τη ζωή,
ίσα ίσα μια αναπνοή
όλος ο αέρας που ανασαίναμε.
Μα είχαμε μι’ αγάπη στο υπόγειο
που ζέσταινε ολόκληρη υδρόγειο,
κι αστράφταμ’ από αγάπη μέσα εκεί
σαν δυο φεγγάρια πάνω απ’ τη Μεσόγειο,
κι ας ήμαστε σ’ ένα υπόγειο.
Δέκα σκαλοπάτια κάτω από τη γη,
στην Πλατεία Βάθης ναυαγοί
κι ούτε “Μια βοήθεια!” δε φωνάζαμε.
Δέκα σκαλοπάτια κάτω απ’ τη ζωή,
πάντα νύχτα και ποτέ πρωί
μες στη φυλακή μας που νοικιάζαμε.
Μα είχαμε μι’ αγάπη στο υπόγειο
που ζέσταινε ολόκληρη υδρόγειο,
κι αστράφταμε από αγάπη μέσα εκεί
σαν δυο φεγγάρια πάνω απ’ τη Μεσόγειο,
κι ας ήμαστε σ’ ένα υπόγειο
|
Déka skalopátia káto apó ti gi,
stin Platia Oáthis mia pligí
ítan to ipógio pu méname.
Déka skalopátia káto ap’ ti zoí,
ísa ísa mia anapnoí
ólos o aéras pu anasename.
Ma ichame mi’ agápi sto ipógio
pu zéstene olókliri idrógio,
ki astráftam’ apó agápi mésa eki
san dio fengária páno ap’ ti Mesógio,
ki as ímaste s’ éna ipógio.
Déka skalopátia káto apó ti gi,
stin Platia Oáthis nafagi
ki ute “Mia voíthia!” de fonázame.
Déka skalopátia káto ap’ ti zoí,
pánta níchta ke poté pri
mes sti filakí mas pu nikiázame.
Ma ichame mi’ agápi sto ipógio
pu zéstene olókliri idrógio,
ki astráftame apó agápi mésa eki
san dio fengária páno ap’ ti Mesógio,
ki as ímaste s’ éna ipógio
|