Το Χάρο τον αντάμωσα
ένα Σαββάτο βράδυ
Είχα σχολάσει απ’ τη δουλειά, απ’ τη δουλειά
και στου σπιτιού μου τα σκαλιά
τον βρήκε το σκοτάδι
Κρύο νερό δε ζήτησε
ούτε ψωμί να φάει
Τα νιάτα μου εζήλεψε, εζήλεψε
κι ο ήλιος σαν βασίλεψε
ήρθε για να με πάρει
Χάρε, κι αν είσαι μερακλής
παράτα με να ζήσω
γιατί έχω μανούλα κι αδερφή, αχ κι αδερφή
κι αγάπη στην καρδιά κρυφή
που δεν μπορώ ν’ αφήσω
|
To Cháro ton antámosa
éna Savváto vrádi
Icha scholási ap’ ti duliá, ap’ ti duliá
ke stu spitiu mu ta skaliá
ton vríke to skotádi
Krío neró de zítise
ute psomí na fái
Ta niáta mu ezílepse, ezílepse
ki o ílios san vasílepse
írthe gia na me pári
Cháre, ki an ise meraklís
paráta me na zíso
giatí écho manula ki aderfí, ach ki aderfí
ki agápi stin kardiá krifí
pu den boró n’ afíso
|