Κάθε φορά που η νύχτα με παίρνει απ’ το χέρι
γίνομαι ένα μαζί της και ψάχνω να βρω
κρυμμένα όνειρα, σκόρπιες ελπίδες και λάθη
και τη ζωή μου να ζήσω ξανά προσπαθώ.
Όσο κι αν κρύψω καλά το κλειδί της ψυχής μου
πάντα ο πόνος το βρίσκει και μπαίνει ξανά
μέσα στη σκέψη μου και την καρδιά μου παγώνει
σβήνει η νύχτα χωρίς ελπίδα καμιά.
Τόση αγάπη που έχει πάει
γιατί μ’ αφήνει και με ξεχνάει;
Φεύγει η νύχτα κι η μέρα και πάλι χαράζει
κι έτσι συνέχεια ο χρόνος με προσπερνά
έχω πια μάθει καλά ότι πρέπει να χάνω
πάντα θα είναι για μένα πολύ αργά.
Τόση αγάπη που έχει πάει
γιατί μ’ αφήνει και με ξεχνάει;
|
Káthe forá pu i níchta me perni ap’ to chéri
ginome éna mazí tis ke psáchno na vro
krimména ónira, skórpies elpídes ke láthi
ke ti zoí mu na zíso ksaná prospathó.
Όso ki an krípso kalá to klidí tis psichís mu
pánta o pónos to vríski ke beni ksaná
mésa sti sképsi mu ke tin kardiá mu pagóni
svíni i níchta chorís elpída kamiá.
Tósi agápi pu échi pái
giatí m’ afíni ke me ksechnái;
Fevgi i níchta ki i méra ke páli charázi
ki étsi sinéchia o chrónos me prosperná
écho pia máthi kalá óti prépi na cháno
pánta tha ine gia ména polí argá.
Tósi agápi pu échi pái
giatí m’ afíni ke me ksechnái;
|