|
Αν γυρέψουν οι καημοί
τραγούδια ξεχασμένα,
αν το ζάρι που ‘πεσε
δε θα βρεθεί ξανά,
αν των χειλιών οι χαρακιές
απαρνηθούν το ψέμα
κι αν τα παραθυρόφυλλα
χτυπήσουν δυνατά.
Αν γίνει η καρδιά σφυρί
και σήμαντρο το στέρνο,
αν τα μαλλιά σου φτιάξουν
της αράχνης τον ιστό,
αν των ματιών οι ποταμοί
ξυλεία μεταφέρουν
κι αν γίνει η ανάσα σου
σπαθί δαμασκηνό.
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ
που σ`έχω αγαπήσει.
Θα φέρω πίσω τα πουλιά
τ`αποδημητικά,
θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου,
θα ψάξω για πατρίδα,
όλο τον κόσμο πύκνωσε
σε μια σταλαγματιά.
|
An girépsun i kaimi
tragudia ksechasména,
an to zári pu ‘pese
de tha vrethi ksaná,
an ton chilión i charakiés
aparnithun to pséma
ki an ta parathirófilla
chtipísun dinatá.
An gini i kardiá sfirí
ke símantro to stérno,
an ta malliá su ftiáksun
tis aráchnis ton istó,
an ton matión i potami
ksilia metaférun
ki an gini i anása su
spathí damaskinó.
Tóte ki egó tha thimithó
pu s`écho agapísi.
Tha féro píso ta puliá
t`apodimitiká,
tha kimithó ston ískio su,
tha psákso gia patrída,
ólo ton kósmo píknose
se mia stalagmatiá.
|
