Απ’ τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.
Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.
Τ’ ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.
Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
κείνον π’ αγαπώ.
Τ’ όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε
Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ’ αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι’ αγάπη κλαίνε.
|
Ap’ tus ómus na
i ániksi perná
giro fterugizi
ksechnái eména.
Méra tis charás
pia zoí forás
drómo drómo pernis
chorís eména.
T’ uranu puliá
párte me agkaliá
to vunó gemízi
keriá anamména.
Na ki i Pulia, ksimeróni,
to Theó parakaló
ma to fos pu dinamóni
de mu férni, de mu férni
kinon p’ agapó.
T’ ónomá tu anthós
evodiás vithós
pite sta korítsia
na min to léne
Méra san ki aftí
stu Ai Giorgiu t’ aftí
pu óla ta tragudia
gi’ agápi klene.
|