|
Απ’ το πουθενά, ήρθες ξαφνικά,
άραγε ήρθες για να μείνεις,
ή περνάς για ένα γεια;
Κι όταν μου γελάς, σα να μ’αγαπάς,
βλέπεις όλα αυτά που είμαι,
όμως δεν σταματάς.
Ήρθες για να μείνεις,
ή κι εσύ απλά περνάς,
φευγαλέα σαν τον έρωτα;
Έχω να σου πω πολλά
που ‘χω ματαιώσει,
έχω μια μικρή καρδιά,
μα χωράνε τόσοι,
την πηγαίνουνε ψηλά
κι έρχεται η πτώση,
έχω να σου πω πολλά…
Δεν είμαι ο ένας, δεν είμαι κανένας,
μα είμαι και όλοι όσοι μέσα σου ζουν.
Εσύ με ορίζεις και με κατακλύζεις,
μαθαίνουν τα ασήμαντα να σε υπακούν.
Δεν είμαι ένας, δεν είμαι κανένας,
μα είμαι και όλοι όσοι μέσα μου ζουν.
Θλίψη και πόνο εξημερώνω,
εσένα μονάχα να μάθουν να ακούν.
Ήρθες για να μείνεις, όταν όλοι απλά περνούν…
Πάντα από παιδί, σε μια ξένη αυλή
έμοιαζε ζημιά η αγάπη,
που προκάλεσα εγώ·
μα ήρθες σ’ ό,τι ζω, να δικαιωθώ,
μόνο το εδώ υπάρχει
πια για μένα, καιρό.
Ήρθες για να μείνεις,
ή κι εσύ περνάς απλά,
φευγαλέα σαν τον έρωτα;
|
Ap’ to puthená, írthes ksafniká,
árage írthes gia na minis,
í pernás gia éna gia;
Ki ótan mu gelás, sa na m’agapás,
vlépis óla aftá pu ime,
ómos den stamatás.
Ήrthes gia na minis,
í ki esí aplá pernás,
fevgaléa san ton érota;
Έcho na su po pollá
pu ‘cho mateósi,
écho mia mikrí kardiá,
ma choráne tósi,
tin pigenune psilá
ki érchete i ptósi,
écho na su po pollá…
Den ime o énas, den ime kanénas,
ma ime ke óli ósi mésa su zun.
Esí me orízis ke me kataklízis,
mathenun ta asímanta na se ipakun.
Den ime énas, den ime kanénas,
ma ime ke óli ósi mésa mu zun.
Thlípsi ke póno eksimeróno,
eséna monácha na máthun na akun.
Ήrthes gia na minis, ótan óli aplá pernun…
Pánta apó pedí, se mia kséni avlí
émiaze zimiá i agápi,
pu prokálesa egó·
ma írthes s’ ó,ti zo, na dikeothó,
móno to edó ipárchi
pia gia ména, keró.
Ήrthes gia na minis,
í ki esí pernás aplá,
fevgaléa san ton érota;
|
