Μεσάνυχτα και κάτι
κόλαση το κρεβάτι
το σώμα μου δε με χωρά,
ας ξόδευες για μένα
δυο βράδια μαγεμένα
κι ας τα πληρώσω ακριβά.
Πιες από τα χείλια μου που καις,
κι ό,τι λες του φεγγαριού αναπνοές,
ένα φιλί βάζει στ’ όνειρο χαλί
για να πετάξω σαν πουλί.
Η νύχτα θέλει νύχτα
το σώμα κολυμπήθρα
κι εσύ αθάνατο νερό,
ως το πρωί να πίνω
να γράφω και να σβήνω
αυτά που έχω στο μυαλό.
Πιες από τα χείλια μου που καις,
κι ό,τι λες του φεγγαριού αναπνοές,
ένα φιλί βάζει στ’ όνειρο χαλί
για να πετάξω σαν πουλί.
|
Mesánichta ke káti
kólasi to kreváti
to sóma mu de me chorá,
as ksódeves gia ména
dio vrádia mageména
ki as ta pliróso akrivá.
Pies apó ta chilia mu pu kes,
ki ó,ti les tu fengariu anapnoés,
éna filí vázi st’ óniro chalí
gia na petákso san pulí.
I níchta théli níchta
to sóma kolibíthra
ki esí athánato neró,
os to pri na píno
na gráfo ke na svíno
aftá pu écho sto mialó.
Pies apó ta chilia mu pu kes,
ki ó,ti les tu fengariu anapnoés,
éna filí vázi st’ óniro chalí
gia na petákso san pulí.
|