|
Στης προσμονής μου τη σιωπή
νιώθω στον κόσμο να ηχεί
ένα συρτό μουρμουρητό
στης βιτρινούλας το εγώ
Ετούτη εδώ η παραζάλη
της επίδειξης, άραγε πού θα μας βγάλει
απλόχερα η ζωή μας δίνει χάρη
κι εμείς γυρίζουμε κεφάλι
Στην πρώτη ευκαιρία ας χαρούμε
κι ας μη σκεφτούμε
αυτά που θα ’ρθουνε που θα μας βρούνε
του χρόνου το κοντέρ μετράει
και πίσω δε γυρνάει
Δεν ξέρω πώς να σου το πω
πάει καιρός που ξέμεινα εδώ
μ’ένα φεγγάρι στην καρδιά
στου έρωτά σου τα σκαλιά
Δεν ξέρω πια αν θυμηθείς
φιγουρατζής κατάντησα για να με δεις
μ’ένα γαρίφαλο στο πέτο
τριάντα εφτά χρονών εφέτο.
|
Stis prosmonís mu ti siopí
niótho ston kósmo na ichi
éna sirtó murmuritó
stis vitrinulas to egó
Etuti edó i parazáli
tis epídiksis, árage pu tha mas vgáli
aplóchera i zoí mas díni chári
ki emis girízume kefáli
Stin próti efkería as charume
ki as mi skeftume
aftá pu tha ’rthune pu tha mas vrune
tu chrónu to kontér metrái
ke píso de girnái
Den kséro pós na su to po
pái kerós pu ksémina edó
m’éna fengári stin kardiá
stu érotá su ta skaliá
Den kséro pia an thimithis
figuratzís katántisa gia na me dis
m’éna garífalo sto péto
triánta eftá chronón eféto.
|
