Σαν τα καράβια που πεθαίνουν στα λιμάνια ξεχασμένα
Τα όνειρά μου προδομένα τώρα σβήνουν ένα ένα
Μετράω μέσα μου πληγές απ’ τα δικά σου τα μαχαίρια
Περνάω δύσκολες στιγμές στης μοναξιάς μου τα νυχτέρια
Του χωρισμού οι νύχτες είναι αξημέρωτες
Κι εγώ δεν έχω ένα δρόμο για να φύγω
Γιατί καρδιά μου ζούμε πάντα λάθος έρωτες
Καμιά δε νοιάστηκε για μας έστω για λίγο
Του χωρισμού οι νύχτες είναι αξημέρωτες
Κι εγώ δεν έχω ένα δρόμο για να φύγω
Γιατί καρδιά μου ζούμε πάντα λάθος έρωτες
Καμιά δε νοιάστηκε για μας έστω για λίγο
Σαν ένα σπίτι που ‘χει μείνει μες στο χρόνο ερειπωμένο
Ζω κάθε νύχτα κι ένα μήνυμα δικό σου περιμένω
Μετράω λάθη μιας ζωής και προδομένες αναμνήσεις
Μακάρι να ‘σουνα εδώ απ’ την αρχή να μ’ αναστήσεις
Του χωρισμού οι νύχτες είναι αξημέρωτες
Κι εγώ δεν έχω ένα δρόμο για να φύγω
Γιατί καρδιά μου ζούμε πάντα λάθος έρωτες
Καμιά δε νοιάστηκε για μας έστω για λίγο
|
San ta karávia pu pethenun sta limánia ksechasména
Ta ónirá mu prodoména tóra svínun éna éna
Metráo mésa mu pligés ap’ ta diká su ta macheria
Pernáo dískoles stigmés stis monaksiás mu ta nichtéria
Tu chorismu i níchtes ine aksimérotes
Ki egó den écho éna drómo gia na fígo
Giatí kardiá mu zume pánta láthos érotes
Kamiá de niástike gia mas ésto gia lígo
Tu chorismu i níchtes ine aksimérotes
Ki egó den écho éna drómo gia na fígo
Giatí kardiá mu zume pánta láthos érotes
Kamiá de niástike gia mas ésto gia lígo
San éna spíti pu ‘chi mini mes sto chróno eripoméno
Zo káthe níchta ki éna mínima dikó su periméno
Metráo láthi mias zoís ke prodoménes anamnísis
Makári na ‘suna edó ap’ tin archí na m’ anastísis
Tu chorismu i níchtes ine aksimérotes
Ki egó den écho éna drómo gia na fígo
Giatí kardiá mu zume pánta láthos érotes
Kamiá de niástike gia mas ésto gia lígo
|