|
Δες πώς μοιάζουνε τόσο οι άνθρωποι,
Σκυφτοί περπατάνε στο δρόμο,
Ψάχνουν κάποιον στο πλήθος,
Το χέρι του
Ν’ ακουμπήσει για κείνους στον ώμο
Τα παλτά τους φοράνε και τρέχουνε
Να προλάβουν το τρένο πριν φύγει
Και σε ξένα χλωμά διαμερίσματα
Πάντα μπαίνουν το φως αν τους πνίγει
Δε σ’ έχω
κι ίσως τους μοιάζω
Δε σ’ έχω
μόνη τρομάζω
Δες πώς μοιάζουνε τόσο οι άνθρωποι
Κουβαλάνε τα ψώνια στο σπίτι
Πάντα κάτι να πούνε θα βρίσκουνε
Κι όμως πάντα μια λέξη θα λείπει
Δε σ’ έχω
Κι ίσως τους μοιάζω
Δε σ’ έχω
Μόνη τρομάζω
Θα φεύγουν οι μέρες κι εγώ θα ρωτάω
Ποιο βήμα μου ξέρει πού θέλω να πάω
Τα φύλλα θα πέφτουν κι εγώ θα κοιτάζω
Μπροστά στον καθρέφτη που πρόσωπα αλλάζω
Δε σ’ έχω
Κι ίσως τους μοιάζω
|
Des pós miázune tóso i ánthropi,
Skifti perpatáne sto drómo,
Psáchnun kápion sto plíthos,
To chéri tu
N’ akubísi gia kinus ston ómo
Ta paltá tus foráne ke tréchune
Na prolávun to tréno prin fígi
Ke se kséna chlomá diamerísmata
Pánta benun to fos an tus pnígi
De s’ écho
ki ísos tus miázo
De s’ écho
móni tromázo
Des pós miázune tóso i ánthropi
Kuvaláne ta psónia sto spíti
Pánta káti na pune tha vrískune
Ki ómos pánta mia léksi tha lipi
De s’ écho
Ki ísos tus miázo
De s’ écho
Móni tromázo
Tha fevgun i méres ki egó tha rotáo
Pio víma mu kséri pu thélo na páo
Ta fílla tha péftun ki egó tha kitázo
Brostá ston kathréfti pu prósopa allázo
De s’ écho
Ki ísos tus miázo
|
