Στο ‘πα και το ’66 ένα βράδυ βροχερό
θα ‘μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό
για γιατρό, για δικηγόρο να σου δώσουνε γραμμή
κάτι θα λαλεί στο χώρο τούτη φταίει για το παιδί
Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου Συγγρού και στου Ψειρή
οι καλύτεροι μου φίλοι λιώνουνε σαν το κερί
και βαθιά μέσα στα χόρτα ανασαίνει ένα παιδί
βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την καταπακτή
Στο ‘πα και το ’66 με τραγούδια βραχνιασμένα
είσαι σχήμα του θανάτου δεν μπορείς χωρίς εμένα
δίχως το δικό μου φόρο είσαι στείρα και μουγκή
στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή ακροβατεί
Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά
σ’ αγαπώ όπως πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός
αν στραφώ να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως
|
Sto ‘pa ke to ’66 éna vrádi vrocheró
tha ‘me makriá su tóte pu tha psáchnis gia giatró
gia giatró, gia dikigóro na su dósune grammí
káti tha lali sto chóro tuti ftei gia to pedí
Sto Oardári ke sti Oáthi, stu Singru ke stu Psirí
i kalíteri mu fíli liónune san to kerí
ke vathiá mésa sta chórta anaseni éna pedí
vázo to klidí stin pórta, klino tin katapaktí
Sto ‘pa ke to ’66 me tragudia vrachniasména
ise schíma tu thanátu den boris chorís eména
díchos to dikó mu fóro ise stira ke mugkí
ston omfálio su lóro mia mamí akrovati
Ki apó páno féngun fóta, i chirurgi échun duliá
s’ agapó ópos próta ke ormáo sta skaliá
ke ormáo sto monopáti, kukuríku o petinós
an strafó na gino aláti ke na mi charó to fos
|