Μου μιλάς και είσαι αέρας καθαρός
Μες στα χέρια σου τα χέρια μου χορεύουν
Ή αλλάζει και γλυκαίνει ο καιρός
Ή τα μάτια σου ξανά με κοροϊδεύουν.
Σε κοιτάω και κρατιέμαι ζωντανός
Και στο χάδι σου γυρεύω μια βοήθεια.
Ή ξανάγινα για σένα ωκεανός
Ή το γέλιο σου μου κρύβει την αλήθεια.
Αν είναι ψέμα, ασ’ το να ζήσει
Και να πιστεύω πως ακόμα μ’ αγαπάς
Εσένα η τράπουλα σ’ έχει γεννήσει
Ποτέ δεν ξέρω με τι φύλλο με κρατάς.
Απ’ το σώμα σου αρχίζει ο γκρεμός
Και στα χείλη το φιλί σου νικοτίνη
Ή μπερδεύω το σκοτάδι με το φως
Ή το στόμα σου ξανά με καταπίνει.
|
Mu milás ke ise aéras katharós
Mes sta chéria su ta chéria mu chorevun
Ή allázi ke glikeni o kerós
Ή ta mátia su ksaná me koroidevun.
Se kitáo ke kratiéme zontanós
Ke sto chádi su girevo mia voíthia.
Ή ksanágina gia séna okeanós
Ή to gélio su mu krívi tin alíthia.
An ine pséma, as’ to na zísi
Ke na pistevo pos akóma m’ agapás
Eséna i trápula s’ échi gennísi
Poté den kséro me ti fíllo me kratás.
Ap’ to sóma su archízi o gkremós
Ke sta chili to filí su nikotíni
Ή berdevo to skotádi me to fos
Ή to stóma su ksaná me katapíni.
|