|
Τρεις το πρωί,
το πρόσωπό σου ραγισμένο στο μυαλό μου,
στα γκρίζα φώτα σε ζητώ.
Τρεις το πρωί,
και δεν αντέχω να μιλώ στον εαυτό μου,
για σένα μόνο ξενυχτώ.
Δεν ξέρω αύριο που θα ‘μαι,
αν σε ξεχάσω, αν σε θυμάμαι.
Δεν ξέρω αύριο που θα ‘μαι,
απόψε χάνομαι για σένα
και φοβάμαι!
Τρεις το πρωί,
την μοναξιά μου στο κρεβάτι πάλι στρώνω,
βουλιάζω μέσα στο κενό.
Τρεις το πρωί,
με τις σιωπές σου την καρδία μου να κλειδώνω,
τι είναι απ’ όλα αληθινό …
Δεν ξέρω αύριο που θα ‘μαι,
αν σε ξεχάσω, αν σε θυμάμαι.
Δεν ξέρω αύριο που θα ‘μαι,
απόψε χάνομαι για σένα
και φοβάμαι!
|
Tris to pri,
to prósopó su ragisméno sto mialó mu,
sta gkríza fóta se zitó.
Tris to pri,
ke den antécho na miló ston eaftó mu,
gia séna móno ksenichtó.
Den kséro avrio pu tha ‘me,
an se ksecháso, an se thimáme.
Den kséro avrio pu tha ‘me,
apópse chánome gia séna
ke fováme!
Tris to pri,
tin monaksiá mu sto kreváti páli stróno,
vuliázo mésa sto kenó.
Tris to pri,
me tis siopés su tin kardía mu na klidóno,
ti ine ap’ óla alithinó …
Den kséro avrio pu tha ‘me,
an se ksecháso, an se thimáme.
Den kséro avrio pu tha ‘me,
apópse chánome gia séna
ke fováme!
|
