Γεννήθηκες για την καταστροφή
κι ήρθες να γκρεμίσεις μια ζωή,
δε συλλογίστηκες τι πας να κάνεις
μαχαίρι μου ’μπηξες, τρελή θα με πεθάνεις
Και τώρα τρελοκόριτσο γελάς
μα κατά βάθος κλαις και μ’ αγαπάς
Μ’ ένα ποτήρι πίναμε κι οι δυο
τώρα τα ’χεις κάνει ρημαδιό
που με παράτησες χωρίς αιτία
και με ρεζίλεψες σ’ όλη την κοινωνία
Και τώρα τρελοκόριτσο γελάς
μα κατά βάθος κλαις και μ’ αγαπάς
Κουρέλι μου ’χεις κάνει την καρδιά
που μ’ άφησες, σκληρή, κάποια βραδιά
παλάτι σου ’χτισα πάνω στα αστέρια
όμως το γκρέμισαν, τρελή, τα δυο σου χέρια
Και τώρα τρελοκόριτσο γελάς
μα κατά βάθος κλαις και μ’ αγαπάς
|
Genníthikes gia tin katastrofí
ki írthes na gkremísis mia zoí,
de sillogistikes ti pas na kánis
macheri mu ’bikses, trelí tha me pethánis
Ke tóra trelokóritso gelás
ma katá váthos kles ke m’ agapás
M’ éna potíri píname ki i dio
tóra ta ’chis káni rimadió
pu me parátises chorís etía
ke me rezílepses s’ óli tin kinonía
Ke tóra trelokóritso gelás
ma katá váthos kles ke m’ agapás
Kuréli mu ’chis káni tin kardiá
pu m’ áfises, sklirí, kápia vradiá
paláti su ’chtisa páno sta astéria
ómos to gkrémisan, trelí, ta dio su chéria
Ke tóra trelokóritso gelás
ma katá váthos kles ke m’ agapás
|