Ήταν μια φορά δυο φίλοι
δυο λεβέντες δυο χρυσά παιδιά
κατεβαίναν κάθε δείλι
κάτω στου γυαλιού την αμμουδιά.
Κι άιντε κι άιντε κι άιντε
κι όλο λέγαν όπου να `ναι θα φανεί
κι άιντε κι άιντε κι άιντε,
το καράβι με του ονείρου το πανί.
Ήταν μια φορά δυο γέροι
ο καθ’ ένας είκοσι χρονώ
ανεβαίναν χέρι χέρι
πάνω στης αγάπης το βουνό.
Κι άιντε κι άιντε κι άιντε
κι όλο λέγαν όπου να `ναι θα φανεί
κι άιντε κι άιντε κι άιντε,
το καράβι με του ονείρου το πανί.
Χίλιοι δυο φυλακισμένοι
μέσα απ’ κελιά τους τα στενά και τα σκοτεινά
ο καθ’ ένας τους προσμένει
μόνο λίγο φως να δει ξανά,
λίγο φως να δει ξανά.
Κι άιντε κι άιντε κι άιντε
κι όλο λέγαν όπου να `ναι θα φανεί
κι άιντε κι άιντε κι άιντε
κάποια αχτίδα στο σκοτάδι φωτεινή.
|
Ήtan mia forá dio fíli
dio levéntes dio chrisá pediá
katevenan káthe dili
káto stu gialiu tin ammudiá.
Ki áinte ki áinte ki áinte
ki ólo légan ópu na `ne tha fani
ki áinte ki áinte ki áinte,
to karávi me tu oniru to paní.
Ήtan mia forá dio géri
o kath’ énas ikosi chronó
anevenan chéri chéri
páno stis agápis to vunó.
Ki áinte ki áinte ki áinte
ki ólo légan ópu na `ne tha fani
ki áinte ki áinte ki áinte,
to karávi me tu oniru to paní.
Chílii dio filakisméni
mésa ap’ keliá tus ta stená ke ta skotiná
o kath’ énas tus prosméni
móno lígo fos na di ksaná,
lígo fos na di ksaná.
Ki áinte ki áinte ki áinte
ki ólo légan ópu na `ne tha fani
ki áinte ki áinte ki áinte
kápia achtída sto skotádi fotiní.
|