Των Βαλκανίων οι πρόσφυγες | Ton Oalkaníon i prósfiges

Ματωμένες φυλές, των ποιητών των λυγμών, άγιοι τόποι
τραγικές συλλαβές, σκαλιστή του πολέμου μετώπη

Οι Βαλκάνιοι λαοί, της Ευρώπης τ’ απότιστο δέντρο
ορφανή μου ψυχή, ξεροκέφαλο ατίθασο κέντρο.

Η βουβή Ανατολή και της δύσης τα πρόσωπα τ’ άδεια
μητριές αγκαλιές προσφυγιά μου και χρόνια σκοτάδια.

Πουθενά δε χωρά του Βαλκάνιου φυγά η οδύνη
σα σκιά τριγυρνά και στη μνήμη το σχήμα της δίνει.

Μυστικές μου φωνές των προγόνων μου πείσμα αρχαίο
της Βαλκάνιες καρδιές σε χορό να ενώσετε νέο.

Ετούτη εδώ η καρδιά, δεν μπορεί σ’ άλλο τόπο να ζήσει
σαν ηφαίστειο ξεσπά κι ας καεί πριν στη δύση της σβήσει.

Τις ψυχές τους κεριά οι Βαλκάνιοι ακρίτες ν’ ανάψουν
να πετάξουν ξανά οι αετοί και το μέλλον να ψάξουν.

Μυστικές μου φωνές των προγόνων μου πείσμα αρχαίο
της Βαλκάνιες καρδιές σε χορό να ενώσετε νέο

Matoménes filés, ton piitón ton ligmón, ágii tópi
tragikés sillavés, skalistí tu polému metópi

I Oalkánii lai, tis Evrópis t’ apótisto déntro
orfaní mu psichí, kserokéfalo atíthaso kéntro.

I vuví Anatolí ke tis dísis ta prósopa t’ ádia
mitriés agkaliés prosfigiá mu ke chrónia skotádia.

Puthená de chorá tu Oalkániu figá i odíni
sa skiá trigirná ke sti mními to schíma tis díni.

Mistikés mu fonés ton progónon mu pisma archeo
tis Oalkánies kardiés se choró na enósete néo.

Etuti edó i kardiá, den bori s’ állo tópo na zísi
san ifestio ksespá ki as kai prin sti dísi tis svísi.

Tis psichés tus keriá i Oalkánii akrítes n’ anápsun
na petáksun ksaná i aeti ke to méllon na psáksun.

Mistikés mu fonés ton progónon mu pisma archeo
tis Oalkánies kardiés se choró na enósete néo