|
Μία φορά κάποιος με ρώτησε που είσαι
και δεν ήξερα εγώ τι να του πω
με πήραν τα κλάματα και ήρθαν τα χαράματα
βροχή σ’ ένα σπασμένο ουρανό
Τώρα βγαίνω τις νύχτες
τώρα πίνω για σένα
ξενυχτάω για χάρη σου
δε με νοιάζει για μένα
Τώρα βγαίνω τις νύχτες
αφού εσύ έχεις φύγει
η μεγάλη αγάπη σου
δυστυχώς ήτανε λίγη
Τώρα άσκοπα στους δρόμους περπατώ
μα το δίκιο μου εγώ που να το βρω
σε σκέφτομαι και χάνομαι
κουρέλι πια αισθάνομαι
ας ήταν να πεθάνω να σωθώ
Τώρα βγαίνω τις νύχτες
τώρα πίνω για σένα
ξενυχτάω για χάρη σου
δε με νοιάζει για μένα
Τώρα βγαίνω τις νύχτες
αφού εσύ έχεις φύγει
η μεγάλη αγάπη σου
δυστυχώς ήτανε λίγη
|
Mía forá kápios me rótise pu ise
ke den íksera egó ti na tu po
me píran ta klámata ke írthan ta charámata
vrochí s’ éna spasméno uranó
Tóra vgeno tis níchtes
tóra píno gia séna
ksenichtáo gia chári su
de me niázi gia ména
Tóra vgeno tis níchtes
afu esí échis fígi
i megáli agápi su
distichós ítane lígi
Tóra áskopa stus drómus perpató
ma to díkio mu egó pu na to vro
se skéftome ke chánome
kuréli pia esthánome
as ítan na petháno na sothó
Tóra vgeno tis níchtes
tóra píno gia séna
ksenichtáo gia chári su
de me niázi gia ména
Tóra vgeno tis níchtes
afu esí échis fígi
i megáli agápi su
distichós ítane lígi
|
