Τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν στ’ ακροβόλι του νοτιά
η θλίψη που’χω γύρω είναι θάλασσα πλατιά
και μόνη ελπίδα μου σαν κάθε καλοκαίρι ψάχνω στο γυαλό
και να σε βρω παρακαλώ
Τώρα γυρίζω στο παλιό ακρογιάλι
να σε δω θέλω πάλι να σε βρω παρακαλώ
στη ζεστή σου αγκάλη να βρεθώ θέλω πάλι
να σε βρω παρακαλώ
Παλάτια πια δε χτίζω όπως πριν στην αμμουδιά
δεν βγαίνει το φεγγάρι σκοτεινή μένει η βραδιά
και κάθε ελπίδα μου σαν κύμα αφρισμένο
σβήνει στο γιαλό κυλά το δάκρυ μου θολό
Τώρα γυρίζω στο παλιό ακρογιάλι
να σε δω θέλω πάλι να σε βρω παρακαλώ
στη ζεστή σου αγκάλη να βρεθώ θέλω πάλι
να σε βρω παρακαλώ
|
T’ astéria tremosvínun st’ akrovóli tu notiá
i thlípsi pu’cho giro ine thálassa platiá
ke móni elpída mu san káthe kalokeri psáchno sto gialó
ke na se vro parakaló
Tóra girízo sto palió akrogiáli
na se do thélo páli na se vro parakaló
sti zestí su agkáli na vrethó thélo páli
na se vro parakaló
Palátia pia de chtízo ópos prin stin ammudiá
den vgeni to fengári skotiní méni i vradiá
ke káthe elpída mu san kíma afrisméno
svíni sto gialó kilá to dákri mu tholó
Tóra girízo sto palió akrogiáli
na se do thélo páli na se vro parakaló
sti zestí su agkáli na vrethó thélo páli
na se vro parakaló
|