|
Τώρα που μιλάς πως να σ’ ακούσω
Τώρα το κενό πως ν’ αντικρούσω
Τώρα που αποφάσισες να δώσεις
Είναι λίγο αργά για να με σώσεις
Τώρα πια που ήρθες εγώ φεύγω
Τώρα γιατί γύρισες ρωτώ
Τώρα που μιλάς εγώ λέξη δε λέω
Τώρα με κοιτάζεις κι εγώ κλαίω
Πάντα εσύ μιλούσες μόνο στο εγώ σου
Κι όλο εγώ να ψάχνω το Θεό σου
Τώρα που μιλάς εγώ μόνο σωπαίνω
Τώρα την ψυχή μου κόμπο δένω
Τύψεις να μη νιώθεις και να φύγεις πάλι
Πήρες μια ζωή δεν έχω άλλη
Τώρα που μιλάς…
Τώρα που μιλάς ο χρόνος φεύγει
Τώρα το παρόν πως μ’ αποφεύγει
Τώρα που το χέρι σου απλώνεις
Μοιάζει πιο πολύ να με σκοτώνεις
Τώρα που τα λόγια σου φωνάζουν
Η παλιά σιωπή σου με κρατά
|
Tóra pu milás pos na s’ akuso
Tóra to kenó pos n’ antikruso
Tóra pu apofásises na dósis
Ine lígo argá gia na me sósis
Tóra pia pu írthes egó fevgo
Tóra giatí girises rotó
Tóra pu milás egó léksi de léo
Tóra me kitázis ki egó kleo
Pánta esí miluses móno sto egó su
Ki ólo egó na psáchno to Theó su
Tóra pu milás egó móno sopeno
Tóra tin psichí mu kóbo déno
Típsis na mi nióthis ke na fígis páli
Píres mia zoí den écho álli
Tóra pu milás…
Tóra pu milás o chrónos fevgi
Tóra to parón pos m’ apofevgi
Tóra pu to chéri su aplónis
Miázi pio polí na me skotónis
Tóra pu ta lógia su fonázun
I paliá siopí su me kratá
|
