|
Δεν ξέρω πού πάω δεν ξέρω αν ζω
το γέλιο φοράω σακάκι στενό.
Μια θάλασσα δάκρυ απόψε η γη
εγώ σε μιαν άκρη στην άλλη εσύ
χορεύεις στο κύμα σε ξένο κορμί
σε κάθε σου βήμα σε βλέπω εκεί.
Υπάρχω για να σ’ ανασαίνω
υπάρχω για να σ’ αγαπώ
υπάρχω για να περιμένω
πεθαίνω για σένα να ζω.
Τους φίλους ρωτάω αν σ’ είδε κανείς
το ψέμα ζητάω πως δήθεν θα ‘ρθεις
και σ’ όποιον μου λέει πως δε μ’αγαπάς
η αλήθεια μου φταίει, μου είσαι βραχνάς.
Τρομάζω στα φώτα με δείχνουν γυμνό
κλειδώνω την πόρτα σκοτάδι να βρω.
|
Den kséro pu páo den kséro an zo
to gélio foráo sakáki stenó.
Mia thálassa dákri apópse i gi
egó se mian ákri stin álli esí
chorevis sto kíma se kséno kormí
se káthe su víma se vlépo eki.
Ipárcho gia na s’ anaseno
ipárcho gia na s’ agapó
ipárcho gia na periméno
petheno gia séna na zo.
Tus fílus rotáo an s’ ide kanis
to pséma zitáo pos díthen tha ‘rthis
ke s’ ópion mu léi pos de m’agapás
i alíthia mu ftei, mu ise vrachnás.
Tromázo sta fóta me dichnun gimnó
klidóno tin pórta skotádi na vro.
|
