Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου
άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα ‘χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή
παρά που λες πως μ’ αγαπάς
να ‘χα πιστέψει.
Γιατί τώρα είναι σπάνιο
να ξοφλήσω το δάνειο
που ‘χα πάρει απ’ το χθες
για να ελπίζω
σ’ έναν αγώνα τιτάνιο
σαν υπερωκεάνιο
μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.
Παναγιά μου εσύ του Νοτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη
μια βαθιά πληγή
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά.
Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου
άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει
ίσως και να ‘χα ονειρευτεί
πως σαν την έρημο καυτή
είν’ η ψευτιά που λόγια αγάπης
πάει να χτίσει.
|
Tóso kapnó pu píno mésa mu
áma ton icha taksidépsi,
tha ‘cha girísi óli ti gi
apó ti níchta os tin avgí
pará pu les pos m’ agapás
na ‘cha pistépsi.
Giatí tóra ine spánio
na ksoflíso to dánio
pu ‘cha pári ap’ to chthes
gia na elpízo
s’ énan agóna titánio
san iperokeánio
mes tin omíchli steriá na sfirízo.
Panagiá mu esí tu Notiá
tis kardiás mu i gi ksenitiá
tis kardiás mu i gi
mia vathiá pligí
pu tin klini tu chrónu i fotiá.
Tóso kapnó pu idan ta mátia mu
áma ta vléfara icha klisi
ísos ke na ‘cha onirefti
pos san tin érimo kaftí
in’ i pseftiá pu lógia agápis
pái na chtísi.
|