Λέω πως δε ζεις,
πως δε σε γνώρισα ποτέ.
Σβήνω σημάδια από εσένα, απ’ το χτες.
Χαρίζω πράγματα παντού,
εκεί που ζω να μη γυρνάς.
Πως δεν υπάρχεις λέω, μήπως ξεχαστώ.
Κρύβω ότι σ’ αγαπώ,
αρνιέμαι να το πω,
δειλός κι υποκριτής.
Κρύβω ό,τι με πονά,
που μ’ άλλον τώρα ζεις,
διπλά υποκριτής.
Λέω ότι ζω,
με κοροϊδεύω σαν παιδί
κι όμως μου λείπεις κάθε μέρα πιο πολύ.
Στους φίλους λέω «είμαι καλά»
και με το ψέμα μου απορώ,
αυτό το ψέμα που κι εγώ δεν το μπορώ.
Κρύβω ότι σ’ αγαπώ,
αρνιέμαι να το πω,
δειλός κι υποκριτής.
Κρύβω ό,τι με πονά
που αλλού και μάλλον ζεις,
διπλά υποκριτής.
|
Léo pos de zis,
pos de se gnórisa poté.
Svíno simádia apó eséna, ap’ to chtes.
Charízo prágmata pantu,
eki pu zo na mi girnás.
Pos den ipárchis léo, mípos ksechastó.
Krívo óti s’ agapó,
arniéme na to po,
dilós ki ipokritís.
Krívo ó,ti me poná,
pu m’ állon tóra zis,
diplá ipokritís.
Léo óti zo,
me koroidevo san pedí
ki ómos mu lipis káthe méra pio polí.
Stus fílus léo «ime kalá»
ke me to pséma mu aporó,
aftó to pséma pu ki egó den to boró.
Krívo óti s’ agapó,
arniéme na to po,
dilós ki ipokritís.
Krívo ó,ti me poná
pu allu ke mállon zis,
diplá ipokritís.
|