|
Δε με βλέπουν κι όμως ξέρουν πως υπάρχω
κι ας πιστεύουν πως ποτέ δε θα φανώ
πως θ’ αφήσω την ζωή μου εδώ κάτω
και απ’ την τρύπα μου δεν πρόκειται να βγω.
Δε με βλέπουν και νομίζουν πως κοιμάμαι
πως ξεχάστηκα στη λάσπη στο βυθό
μα εδώ κάτω τραγουδάω και θυμάμαι
και το ξέρω πως δεν είμαι μοναχός.
Δε με βλέπουν δε μ’ ακούν δε με μετράνε
με περνάνε για χαμένο και τυφλό
πως την βγάζω εδώ κάτω όπως να ’ναι
πως δεν κοίταξα ποτέ μου ουρανό.
Δε με βλέπουν και νομίζουν πως κοιμάμαι
πως ξεχάστηκα στη λάσπη στο βυθό
μα εδώ κάτω τα όνειρα μου τραγουδάνε
και το ξέρω πως δεν είμαι μοναχός.
Μες στον σκληρό μες στον ατέλειωτο χειμώνα
κρύβομαι ακόμα κι όμως νιώθω δυνατός
είμαι σταγόνα κι ωκεανός.
|
De me vlépun ki ómos ksérun pos ipárcho
ki as pistevun pos poté de tha fanó
pos th’ afíso tin zoí mu edó káto
ke ap’ tin trípa mu den prókite na vgo.
De me vlépun ke nomízun pos kimáme
pos ksechástika sti láspi sto vithó
ma edó káto tragudáo ke thimáme
ke to kséro pos den ime monachós.
De me vlépun de m’ akun de me metráne
me pernáne gia chaméno ke tifló
pos tin vgázo edó káto ópos na ’ne
pos den kitaksa poté mu uranó.
De me vlépun ke nomízun pos kimáme
pos ksechástika sti láspi sto vithó
ma edó káto ta ónira mu tragudáne
ke to kséro pos den ime monachós.
Mes ston skliró mes ston atélioto chimóna
krívome akóma ki ómos niótho dinatós
ime stagóna ki okeanós.
|
