Χωρίς εσένα τώρα
πηγαίνει κάθε ώρα χαμένη
και μες στη μοναξιά μου
σε ψάχνει η ματιά μου σβησμένη.
Και το φιλί σου ακόμα
με το δικό σου στόμα με δένει,
σε χέρια είσαι ξένα
κι είμαι χωρίς εσένα χαμένη, χαμένη.
Μου λεν’ πως μ’ αγαπούνε
και με παρηγορούνε με ζήλο,
μα φεύγω από όλους
που παίζουνε τους ρόλους των φίλων.
Για πάντα είμαι δικιά σου
κι είμαι από τη φωτιά σου καμένη,
δεν πίστεψες σε μένα
κι είμαι χωρίς εσένα χαμένη, χαμένη.
Το ξέρω πως μακριά σου
στη σκέψη τη δικιά σου θα σβήνω,
σε μια ζωή μαρτύριο
που σκέτο δηλητήριο θα πίνω.
|
Chorís eséna tóra
pigeni káthe óra chaméni
ke mes sti monaksiá mu
se psáchni i matiá mu svisméni.
Ke to filí su akóma
me to dikó su stóma me déni,
se chéria ise kséna
ki ime chorís eséna chaméni, chaméni.
Mu len’ pos m’ agapune
ke me parigorune me zílo,
ma fevgo apó ólus
pu pezune tus rólus ton fílon.
Gia pánta ime dikiá su
ki ime apó ti fotiá su kaméni,
den pístepses se ména
ki ime chorís eséna chaméni, chaméni.
To kséro pos makriá su
sti sképsi ti dikiá su tha svíno,
se mia zoí martírio
pu skéto dilitírio tha píno.
|