Φοβάμαι,
όλο νιώθω πως σε χάνω
και σε θέλω παραπάνω.
Ό,τι αγγίζεις το ζηλεύω κι όταν φεύγεις κινδυνεύω,
η αγωνία με τρελαίνει μήπως γίνουμε δυο ξένοι.
Τόσοι έρωτες που πάνε
κι όσο λείπεις δεν κοιμάμαι.
Χάνομαι γιατί δε με γλιτώνεις,
χάνομαι κι εσύ αλλού νυχτώνεις,
χάνομαι γιατί δεν είσαι εδώ.
Φοβάμαι,
κάνω σκέψεις που πονάνε,
τρέμω το αύριο πως θα ’ναι.
Η ζωή τα πάντα αλλάζει, σαν γυαλί πληγές χαράζει,
η αγωνία με τρελαίνει μήπως γίνουμε δυο ξένοι.
Τόσοι έρωτες που πάνε
κι όσο λείπεις δεν κοιμάμαι.
Χάνομαι γιατί δε με γλιτώνεις,
χάνομαι και συ αλλού νυχτώνεις,
χάνομαι γιατί δεν είσαι εδώ.
|
Fováme,
ólo niótho pos se cháno
ke se thélo parapáno.
Ό,ti angizis to zilevo ki ótan fevgis kindinevo,
i agonía me treleni mípos ginume dio kséni.
Tósi érotes pu páne
ki óso lipis den kimáme.
Chánome giatí de me glitónis,
chánome ki esí allu nichtónis,
chánome giatí den ise edó.
Fováme,
káno sképsis pu ponáne,
trémo to avrio pos tha ’ne.
I zoí ta pánta allázi, san gialí pligés charázi,
i agonía me treleni mípos ginume dio kséni.
Tósi érotes pu páne
ki óso lipis den kimáme.
Chánome giatí de me glitónis,
chánome ke si allu nichtónis,
chánome giatí den ise edó.
|