|
Όποιος μόνος γυρνά ψάχνει φωτιά να ζεσταθεί,
δίχως άστρο κι εξάντα, στο βοριά, στη βροχή.
Σαν πλεχτό χειμωνιάτικο το κορμί σου τυλίγω,
του κελιού σου τ’ απέραντο και τ’ ουρανού σου το λίγο.
Κρίνο και ροζμαρίνι
ότι λάμπει και σβήνει,
τα σημάδια του αφήνει
στη καρδιά, στη ψυχή.
Παραμύθια κεντάς με αστραπές και προσευχές,
φανερές απουσίες, παρουσίες κρυφές.
Ήταν φάρσα και όνειρο της χαράς το λιμάνι,
πάντα ήξερες να δίνεσαι, μ’ αυτό μωρό μου δε φτάνει.
Κολασμένα και άγια
της αγάπης ναυάγια,
γίνε βάρκα ψυχή μου
και θα γίνω πανί.
Ώρα τρεις και μισή, πίνεις καπνό, πίνω βυθό,
χαϊμαλί και γαϊτάνι στο τρελό σου χορό.
Σε ταξίδια αυτοσχέδια με βιολιά και κλαρίνα,
της καρδιάς τη φλόγα άναψε να κάψουμε τη ρουτίνα.
Λύσε κάβο κι ανοίξου
στα βαθιά της αβύσσου,
μη φοβάσαι κυκλώνες
και νερά σκοτεινά.
Σαν αστέρι στο δείλι
η χαρά θ’ ανατείλει,
του παράδεισου ο δρόμος
απ’ το χάος περνά.
|
Όpios mónos girná psáchni fotiá na zestathi,
díchos ástro ki eksánta, sto voriá, sti vrochí.
San plechtó chimoniátiko to kormí su tilígo,
tu keliu su t’ apéranto ke t’ uranu su to lígo.
Kríno ke rozmaríni
óti lábi ke svíni,
ta simádia tu afíni
sti kardiá, sti psichí.
Paramíthia kentás me astrapés ke prosefchés,
fanerés apusíes, parusíes krifés.
Ήtan fársa ke óniro tis charás to limáni,
pánta íkseres na dínese, m’ aftó moró mu de ftáni.
Kolasména ke ágia
tis agápis nafágia,
gine várka psichí mu
ke tha gino paní.
Ώra tris ke misí, pínis kapnó, píno vithó,
chaimalí ke gaitáni sto treló su choró.
Se taksídia aftoschédia me violiá ke klarína,
tis kardiás ti flóga ánapse na kápsume ti rutína.
Líse kávo ki aniksu
sta vathiá tis avíssu,
mi fováse kiklónes
ke nerá skotiná.
San astéri sto dili
i chará th’ anatili,
tu parádisu o drómos
ap’ to cháos perná.
|
