Τελειώνει η νύχτα μα φοβάται να χαράξει.
Γεμάτος όνειρα, τραγούδια ο ουρανός.
Μα ποιο τραγούδι τη ζωή μου να σου τάξει
αφού μου λες “θα μας αλλάξει ο καιρός”;
Εγώ δε φεύγω με τα μάτια δακρυσμένα.
Ένα ζεϊμπέκικο, ταξίμι στο χαμό,
θα σου χορέψω να κρατήσεις από μένα
χέρια υψωμένα πιο πάνω απ’ τον καημό.
Κι αν μου καρφώνεις στην ψυχή μάτια μαχαίρια
από το ψέμα σου δε θέλω να σωθώ.
Στον ουρανό όταν υψώνονται τα χέρια
μέσα στ’ αστέρια, με τον πόνο ας μετρηθώ.
|
Telióni i níchta ma fováte na charáksi.
Gemátos ónira, tragudia o uranós.
Ma pio tragudi ti zoí mu na su táksi
afu mu les “tha mas alláksi o kerós”;
Egó de fevgo me ta mátia dakrisména.
Έna zeibékiko, taksími sto chamó,
tha su chorépso na kratísis apó ména
chéria ipsoména pio páno ap’ ton kaimó.
Ki an mu karfónis stin psichí mátia macheria
apó to pséma su de thélo na sothó.
Ston uranó ótan ipsónonte ta chéria
mésa st’ astéria, me ton póno as metrithó.
|