Ποια μάνα είναι μοναχή
κι έχει παιδί στα ξένα
αν κλάψει για το γιόκα της
ας κλάψει και για μένα.
Ξημέρωσε στις λαγκαδιές,
τ’ αστέρια σιγοκλαίνε
και τα βουνά στενάζουνε
και τον καημό μου λένε.
Μονάχο κι έρημο δεντρί,
νυχτώθηκα στις στράτες,
νέκρα τριγύρω κι ερημιά,
χάθηκαν κι οι διαβάτες.
Ξημέρωσε στις λαγκαδιές,
τ’ αστέρια σιγοκλαίνε
και τα βουνά στενάζουνε
και τον καημό μου λένε.
Μανούλα, μένω ορφανός,
στα ξένα ζω μονάχος,
βαρκούλα μες στα κύματα,
στην ερημιά μου βράχος.
|
Pia mána ine monachí
ki échi pedí sta kséna
an klápsi gia to gióka tis
as klápsi ke gia ména.
Ksimérose stis lagkadiés,
t’ astéria sigoklene
ke ta vuná stenázune
ke ton kaimó mu léne.
Monácho ki érimo dentrí,
nichtóthika stis strátes,
nékra trigiro ki erimiá,
cháthikan ki i diavátes.
Ksimérose stis lagkadiés,
t’ astéria sigoklene
ke ta vuná stenázune
ke ton kaimó mu léne.
Manula, méno orfanós,
sta kséna zo monáchos,
varkula mes sta kímata,
stin erimiá mu vráchos.
|