Άρχισ’ ο Χάρος να καλεί τώρα την κλάση μου,
χθες βράδυ χάσαμε το φίλο μας τον Τάσο,
ήρθ’ ο καιρός να επιστρέψω για τη βάση μου
κι απ’ τον αγώνα της ζωής να ξαποστάσω.
Κι όταν πεθάνω θα με κλάψουν και θα λένε
“τι παλικάρι και τι άνθρωπος χρυσός”
τώρα πληγώνουν την καρδιά μου και την καίνε
κι από τις πίκρες έχω μείνει ο μισός.
Άρχισ’ ο Χάρος να καλεί τώρα την κλάση μου,
ας με καλέσει πια κι εμένανε να φύγω,
χίλιες φορές στον άλλο κόσμο που `ναι η βάση μου
παρά να ζω και να πεθαίνω λίγο λίγο.
Κι όταν πεθάνω θα με κλάψουν και θα λένε
“τι παλικάρι και τι άνθρωπος χρυσός”
τώρα πληγώνουν την καρδιά μου και την καίνε
κι από τις πίκρες έχω μείνει ο μισός.
|
Άrchis’ o Cháros na kali tóra tin klási mu,
chthes vrádi chásame to fílo mas ton Táso,
írth’ o kerós na epistrépso gia ti vási mu
ki ap’ ton agóna tis zoís na ksapostáso.
Ki ótan petháno tha me klápsun ke tha léne
“ti palikári ke ti ánthropos chrisós”
tóra pligónun tin kardiá mu ke tin kene
ki apó tis píkres écho mini o misós.
Άrchis’ o Cháros na kali tóra tin klási mu,
as me kalési pia ki eménane na fígo,
chílies forés ston állo kósmo pu `ne i vási mu
pará na zo ke na petheno lígo lígo.
Ki ótan petháno tha me klápsun ke tha léne
“ti palikári ke ti ánthropos chrisós”
tóra pligónun tin kardiá mu ke tin kene
ki apó tis píkres écho mini o misós.
|