Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.
Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ’ τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.
Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ’ αρπάζει η αστραπή.
Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.
Κοιτάω μ’ ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν’ άστρο στο νοτιά,
άραγε να ’ναι ’κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.
Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.
|
To vrádi spíti mu girízo
kinigiméni san pulí,
mes sta sentónia mu antikrízo
to thánato pu me kali.
Krívo sta chéria tin kardiá
perno ap’ tis pórtes ta klidiá,
ke prospathó na tu ksefígo
krifá san ta mikrá pediá.
Kiló san dákri sti siopí,
mésa stu kósmu ti ntropí,
ke san ta rucha mu kseskízo
gimní m’ arpázi i astrapí.
Stus drómus síntrofo girevo
mia bánta pezi to rithmó,
skízo tus tichus ke chorevo
na vro ton ágnosto arithmó.
Kitáo m’ elpída mia fotiá
pu anávi én’ ástro sto notiá,
árage na ’ne ’ki to fos mu,
to fos í i atélioti erimiá.
Fováme tu óchlu ti cholí
énas tifónas me kali,
i agápi chánete sti mními
ki egó chorevo san trelí.
|