Χρόνε που φεύγεις, πού πας;
Χρόνε που δεν αγαπάς τους ανθρώπους
τους φτιάχνεις και τους χαλάς.
Χρόνε ποιος είσαι, τι θες;
Φέρνεις τις καταστροφές για ποιο λόγο
δεν μας λυπάσαι ποτές;
Χρόνε με αύριο και χθες
αλλάζεις τις εποχές, ψευδαισθήσεις
σκοτώνεις τις ομορφιές.
Χρόνε το βλέπω καλά
και θα στο πω καθαρά, το μυστήριο
ποτέ δε θα πας πουθενά.
Χρόνε κι αν μοιάζεις εδώ
σαν άγαλμα στατικό, είν’ ο κόσμος
όνειρο περαστικό.
Χρόνε μα εσύ δεν μπορείς
να φύγεις να κινηθείς, σαν την πέτρα
στέκεις και φεύγουμε εμείς.
|
Chróne pu fevgis, pu pas;
Chróne pu den agapás tus anthrópus
tus ftiáchnis ke tus chalás.
Chróne pios ise, ti thes;
Férnis tis katastrofés gia pio lógo
den mas lipáse potés;
Chróne me avrio ke chthes
allázis tis epochés, psevdesthísis
skotónis tis omorfiés.
Chróne to vlépo kalá
ke tha sto po kathará, to mistírio
poté de tha pas puthená.
Chróne ki an miázis edó
san ágalma statikó, in’ o kósmos
óniro perastikó.
Chróne ma esí den boris
na fígis na kinithis, san tin pétra
stékis ke fevgume emis.
|