|
Δωσ’ μου ένα μέρος να κρυφτώ, να σιγοτραγουδώ
για όλα αυτά που αδυνατώ, δίπλα μου να κρατήσω.
Ή ένα ψέμα να φορώ, να το ‘χω φυλαχτό
μιας και στο κόσμο σας μ’ αλήθεια, δεν μπορώ να ζήσω.
Εύκολο να αλλοτριωθώ, να γίνω ένα κι εγώ
μ’ όλα τ’ άψυχα του κόσμου και να συνεχίσω
να φεύγω απ’ τις αναποδιές, να ντρέπομαι το χθες
ψέματα να μου λέω: “Ζωή, εγώ δε θα λυγίσω…”
Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένω
με αλυσίδες, θεριό δεμένο.
Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.
Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω….
Δωσ’ μου έναν καθαρό ουρανό, μέσα του να πετώ
γιατί ο κόσμος εδώ γύρω μου έχει αρρωστήσει.
Κρύβεται μέσα στις σκιές, αλλάζει έρωτες
ξεχνάει αγάπες δυνατές, μαζί με κάθε δύση.
Νομίζει κρύβεται η χαρά, μες τα φανταχτερά.
Ψάχνει να βρει με λύσσα, όλα τ’ ακριβοστολισμένα.
Όσο για μένα, μη ρωτάς… Δεμένος καρτερώ
εσένα να με σώσεις τα ‘χω εντελώς χαμένα
Χρόνια.. Χιλιάδες χρόνια, σε περιμένω
με αλυσίδες, θεριό δεμένο.
Νιώθω πως θα γυρίσεις, για να με λύσεις.
Μη με αφήσεις άλλο, αργοπεθαίνω….
Χιλιάδες χρόνια σκεπασμένος από χιόνια συμπόνια
και μόνη μου παρηγοριά να ‘ρθουν ξανά τα χελιδόνια.
Ψυχή μου βάστα, τ’ αμμόπλαστά τους κάστρα
πέφτουνε ένα ένα ένα, όπως στο σύμπαν τ’ άστρα.
Ψυχή μου βάστα και άστους να πολυμιλάνε
μ’ ό,τι δεν φτάνουν, θα ασχολιούνται και θα σκάνε.
Πώς θα γευτώ αγάπη; Αφού δεν ξέρω ν’ αγαπώ.
Είχα ακούσει γι’ αυτήν, μια φορά κι ένα καιρό.
Μ’ ακόμα κάτι καρτερώ, ακόμα κάτι περιμένω
εξόριστος στο κόσμο αυτό, με αλυσίδες θεριό δεμένο.
Με πράξεις προσπαθώ κι όχι με στόμα ανοιγμένο
πάντα μια σπίθα να φτάνει, από σβηστό να με κάνει αναμμένο
την ώρα που αργοπεθαίνω, φωνάζω και επιμένω
παραμένω σταθερός σε ό,τι πιστεύω,
από κανένα δεν παίρνω στο πλάι μου γέρνω.
Τα κάγκελά σου, δεν μπορούν να με κρατάν φυλακισμένο.
Γλυκό μεθύσι μου, στο γρίφο μου βρήκα τη λύση μου
και το γιορτάζω πετάω, απ’ την ανατολή στη δύση μου.
Το κόσμο που γυρνάει κάνω ανάκατο,
μα ακόμα κοίτα με! πατώ σε κόσμο υπαρκτό.
Και τα καράβια μου, ναυάγια στο βυθό, μα δε με νοιάζει
Είναι οι νεράιδες μου εδώ…. Τίποτα δε με τρομάζει.
Το ποτάμι κυλάει κι όπου θέλει ας με πάει
τη μια με φτιάχνει, την άλλη με χαλάει.
Μα έχω κρυφή ελπίδα, πως ό,τι άσχημο είδα
ίσως να φταίει η χαλασμένη μου πυξίδα.
|
Dos’ mu éna méros na kriftó, na sigotragudó
gia óla aftá pu adinató, dípla mu na kratíso.
Ή éna pséma na foró, na to ‘cho filachtó
mias ke sto kósmo sas m’ alíthia, den boró na zíso.
Efkolo na allotriothó, na gino éna ki egó
m’ óla t’ ápsicha tu kósmu ke na sinechíso
na fevgo ap’ tis anapodiés, na ntrépome to chthes
psémata na mu léo: “Zoí, egó de tha ligiso…”
Chrónia.. Chiliádes chrónia, se periméno
me alisídes, therió deméno.
Niótho pos tha girísis, gia na me lísis.
Mi me afísis állo, argopetheno….
Dos’ mu énan katharó uranó, mésa tu na petó
giatí o kósmos edó giro mu échi arrostísi.
Krívete mésa stis skiés, allázi érotes
ksechnái agápes dinatés, mazí me káthe dísi.
Nomízi krívete i chará, mes ta fantachterá.
Psáchni na vri me líssa, óla t’ akrivostolisména.
Όso gia ména, mi rotás… Deménos karteró
eséna na me sósis ta ‘cho entelós chaména
Chrónia.. Chiliádes chrónia, se periméno
me alisídes, therió deméno.
Niótho pos tha girísis, gia na me lísis.
Mi me afísis állo, argopetheno….
Chiliádes chrónia skepasménos apó chiónia sibónia
ke móni mu parigoriá na ‘rthun ksaná ta chelidónia.
Psichí mu vásta, t’ ammóplastá tus kástra
péftune éna éna éna, ópos sto síban t’ ástra.
Psichí mu vásta ke ástus na polimiláne
m’ ó,ti den ftánun, tha ascholiunte ke tha skáne.
Pós tha geftó agápi; Afu den kséro n’ agapó.
Icha akusi gi’ aftín, mia forá ki éna keró.
M’ akóma káti karteró, akóma káti periméno
eksóristos sto kósmo aftó, me alisídes therió deméno.
Me práksis prospathó ki óchi me stóma anigméno
pánta mia spítha na ftáni, apó svistó na me káni anamméno
tin óra pu argopetheno, fonázo ke epiméno
paraméno statherós se ó,ti pistevo,
apó kanéna den perno sto plái mu gérno.
Ta kágkelá su, den borun na me kratán filakisméno.
Glikó methísi mu, sto grífo mu vríka ti lísi mu
ke to giortázo petáo, ap’ tin anatolí sti dísi mu.
To kósmo pu girnái káno anákato,
ma akóma kita me! pató se kósmo iparktó.
Ke ta karávia mu, nafágia sto vithó, ma de me niázi
Ine i neráides mu edó…. Típota de me tromázi.
To potámi kilái ki ópu théli as me pái
ti mia me ftiáchni, tin álli me chalái.
Ma écho krifí elpída, pos ó,ti áschimo ida
ísos na ftei i chalasméni mu piksída.
|
