Χρόνια που δε λένε να περάσουν,
να ξεχάσουν τις πληγές
Κι αν ακόμη νίκησες,
τι τρέχει, ποιος αντέχει τις σιωπές.
Τόσα κι άλλα τόσα σου χαρίζω
στο σκοτάδι σου γυρίζω
Πάρε ό,τι έχω, δε με νοιάζει,
κάθε τέλος πως σου μοιάζει.
Είπα πως σε λίγο θα ξεφύγω,
τι πολύ που είν’ το λίγο
Μέτρα δυο ανάσες,
δεν αντέχω να `σαι εδώ και να μη σ’ έχω.
Χρόνια που λυγίζουν και μακραίνουν,
αρρωσταίνουν τα παλιά,
Λόγια που ξυπνήσανε μαζί σου,
το φιλί σου αγκαλιά.
Κι αν ακόμη έσβησες τα φώτα,
θα `μαι ο ήλιος όπως πρώτα.
Θα `μαι εδώ κοντά να επιμένω,
στα όνειρά μου να προσμένω.
|
Chrónia pu de léne na perásun,
na ksechásun tis pligés
Ki an akómi níkises,
ti tréchi, pios antéchi tis siopés.
Tósa ki álla tósa su charízo
sto skotádi su girízo
Páre ó,ti écho, de me niázi,
káthe télos pos su miázi.
Ipa pos se lígo tha ksefígo,
ti polí pu in’ to lígo
Métra dio anáses,
den antécho na `se edó ke na mi s’ écho.
Chrónia pu ligizun ke makrenun,
arrostenun ta paliá,
Lógia pu ksipnísane mazí su,
to filí su agkaliá.
Ki an akómi ésvises ta fóta,
tha `me o ílios ópos próta.
Tha `me edó kontá na epiméno,
sta ónirá mu na prosméno.
|