Όλος ο κόσμος ένα ακίνητο τραπέζι
που το ‘χει φτιάξει μια κουφάλα για να παίζει
κι εμείς καβάλα στα ηλεκτρόνια της ύλης
το ‘πε ο ρεμπέτης, ο ροκάς, ο Παρμενίδης
Όλα είναι κάτι σε σχέση μ’ ένα άλλο
Είναι μικρό, γιατί το δίπλα είναι μεγάλο
Είσαι ωραίος γιατί εγώ είμαι ο άσχημος
Εσύ με ξέρεις, γι’ αυτό είμαι διάσημος
Έχει ζαρώσει η ψυχή μου, σπαρταράει,
το χαλασμένο μου κορμί δεν τη χωράει
Θέλει να φύγει, να πετάξει σαν πουλάκι
κι όχι να σβήνει σαν γενέθλιο κεράκι
Όλα είναι ακίνητα, όλα είναι ψέματα
σαν της οθόνης τους φόνους και τα αίματα
Όλα συμβαίνουνε μες στο κεφάλι μας
και διασκεδάζουν με το μαύρο χάλι μας
|
Όlos o kósmos éna akínito trapézi
pu to ‘chi ftiáksi mia kufála gia na pezi
ki emis kavála sta ilektrónia tis ílis
to ‘pe o rebétis, o rokás, o Parmenídis
Όla ine káti se schési m’ éna állo
Ine mikró, giatí to dípla ine megálo
Ise oreos giatí egó ime o áschimos
Esí me kséris, gi’ aftó ime diásimos
Έchi zarósi i psichí mu, spartarái,
to chalasméno mu kormí den ti chorái
Théli na fígi, na petáksi san puláki
ki óchi na svíni san genéthlio keráki
Όla ine akínita, óla ine psémata
san tis othónis tus fónus ke ta emata
Όla simvenune mes sto kefáli mas
ke diaskedázun me to mavro cháli mas
|