Τα χαρτόκουτα κλειστά με χαρτοταινία
στο πάτωμα, το στρώμα στη γωνία
τη σκόνη, μιας ζωής σκόνη τινάζω
απ’ το παλιό μας σπίτι περνάω, δεν κοιτάζω.,
φίλοι παλιοί γυρίσαν, μ’ αγκαλιάσαν πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.
Η αγάπη, μουσική σε βουβή ταινία
στα κενά μας δείχνει την ουσία
άλλα θες ν’ ακούσεις κι άλλα σου λέει,
κι από `σένα πιο καλά ξέρει τι σου φταίει,
τα παλιά βιβλία διάβασα και πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.
Κείνος ο εγωισμός ο τραυματισμένος
δε θα νιώσει πια ντροπή απογυμνωμένος,
ζωγραφίζω ουρανούς, άγιους ζωγραφίζω
μένω σ’ άλλη γειτονιά, άγνωστους γνωρίζω,
φίλοι παλιοί γυρίσαν, μ’ αγκαλιάσαν πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.
|
Ta chartókuta klistá me chartotenía
sto pátoma, to stróma sti gonía
ti skóni, mias zoís skóni tinázo
ap’ to palió mas spíti pernáo, den kitázo.,
fíli palii girísan, m’ agkaliásan páli
állaksa, to vlépo, mu to len’ ki i álli.
I agápi, musikí se vuví tenía
sta kená mas dichni tin usía
álla thes n’ akusis ki álla su léi,
ki apó `séna pio kalá kséri ti su ftei,
ta paliá vivlía diávasa ke páli
állaksa, to vlépo, mu to len’ ki i álli.
Kinos o egismós o trafmatisménos
de tha niósi pia ntropí apogimnoménos,
zografízo uranus, ágius zografízo
méno s’ álli gitoniá, ágnostus gnorízo,
fíli palii girísan, m’ agkaliásan páli
állaksa, to vlépo, mu to len’ ki i álli.
|