|
Έρχεται η στιγμή που μένεις μοναχός
Νιώθεις πως σ’ αυτόν τον τόπο δε χωράς
Κι όταν πέφτεις μόλις πας να σηκωθείς
μια φωνή σου τραγουδά
Πιές τη ζωή σαν το κρασί
και μην ρωτάς την ώρα
Ζούμε μονάχα μια φορά
βάλε φωτιά στο τώρα
Πιές τη ζωή σαν το κρασί
και μην ρωτάς προχώρα
Ζούμε μονάχα μια φορά
βάλε φωτιά συγχώρα
Το σκοτάδι όταν πέφτει ξαφνικά
χάνεται ο κόσμος μένεις στα τυφλά
κι ειν’ ο χρόνος σαν κερί που βοηθά
Να ξαναδείς τα σκοτεινά
Ότι αντέχω και μπορώ να το δεχτώ
χάνεται ο κόσμος μένεις στα τυφλά
κι ειν’ ο χρόνος σαν κερί που βοηθά
Να ξαναδείς τα σκοτεινά
Ότι αντέχω και μπορώ να το δεχτώ
μου λεγες το βράδυ πριν να κοιμηθώ
κι ότι φέρνει βάρος πόνο και φθορά
άστο να φύγει μακριά
|
Έrchete i stigmí pu ménis monachós
Nióthis pos s’ aftón ton tópo de chorás
Ki ótan péftis mólis pas na sikothis
mia foní su tragudá
Piés ti zoí san to krasí
ke min rotás tin óra
Zume monácha mia forá
vále fotiá sto tóra
Piés ti zoí san to krasí
ke min rotás prochóra
Zume monácha mia forá
vále fotiá sigchóra
To skotádi ótan péfti ksafniká
chánete o kósmos ménis sta tiflá
ki in’ o chrónos san kerí pu voithá
Na ksanadis ta skotiná
Όti antécho ke boró na to dechtó
chánete o kósmos ménis sta tiflá
ki in’ o chrónos san kerí pu voithá
Na ksanadis ta skotiná
Όti antécho ke boró na to dechtó
mu leges to vrádi prin na kimithó
ki óti férni város póno ke fthorá
ásto na fígi makriá
|
