Γκρεμίσαμε τον ίδιο ουρανό
σκορπίσαμε τ’ αστέρια στο κενό
κρατήσαμε το τέλος σιωπηλό
μισήσαμε και οι δυο το σ’ αγαπώ
Κουράστηκα να χάνω μια ζωή
δεν άντεξε το σώμα και η ψυχή
το ψέμα ήταν λόγος και αφορμή
να κρύψει μια πληγή που αιμορραγεί
Ζωή μισή
Για το καλό μου κάνε απόψε το σωστό
σήκω και φύγε να τελειώνουμε εδώ
ξέχασα να ζω, φύγε απ’ τη ζωή μου να σωθώ
Για το καλό μου μη διστάσεις πουθενά
σκίσε τα όνειρα και ρίξ’ τα στη φωτιά
κοίτα με ξανά, σπρώξε το μαχαίρι στην καρδιά
να μην υπάρχεις πια
Χωρίζουμε και αυτό είναι οριστικό
σκοτώσαμε τον έρωτα εν ψυχρώ
διαλέξαμε το λάθος για σωστό
δηλώσαμε τυφλό εγωισμό
Κουράστηκα να σκύβω μια ζωή
το άλλο μου μισό να με μισεί
το ψέμα ήταν λόγος και αφορμή
να ζήσουμε μαζί απ’ την αρχή
Ζωή μισή
|
Gkremísame ton ídio uranó
skorpísame t’ astéria sto kenó
kratísame to télos siopiló
misísame ke i dio to s’ agapó
Kurástika na cháno mia zoí
den ántekse to sóma ke i psichí
to pséma ítan lógos ke aformí
na krípsi mia pligí pu emorragi
Zoí misí
Gia to kaló mu káne apópse to sostó
síko ke fíge na teliónume edó
kséchasa na zo, fíge ap’ ti zoí mu na sothó
Gia to kaló mu mi distásis puthená
skíse ta ónira ke ríks’ ta sti fotiá
kita me ksaná, sprókse to macheri stin kardiá
na min ipárchis pia
Chorízume ke aftó ine oristikó
skotósame ton érota en psichró
dialéksame to láthos gia sostó
dilósame tifló egismó
Kurástika na skívo mia zoí
to állo mu misó na me misi
to pséma ítan lógos ke aformí
na zísume mazí ap’ tin archí
Zoí misí
|