|
Μεσάνυχτα κι οι αναμνήσεις ανοιχτή πληγή.
Μεσάνυχτα κι εγώ να μοιάζω με καμένη γη.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω,
μα πού να σε βρω, αχ;
Κι ο καημός βουνό.
Κι όλα αυτά για σένα,
καρδιά μου, για σένα
που την αγαπάς.
Κι όλα αυτά για σένα,
καρδιά μου, για σένα
που δεν την ξεχνάς.
Ξέγραψα τους νόμους
κι αλήτης στους δρόμους
νύχτες περπατώ, αχ.
Κι ο καημός βουνό.
Μεσάνυχτα κι η θύμησή σου έγινε κραυγή.
Μεσάνυχτα και τ’ άδειο σπίτι μοιάζει φυλακή.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω,
μα πού να σε βρω, αχ;
Κι ο καημός βουνό.
|
Mesánichta ki i anamnísis anichtí pligí.
Mesánichta ki egó na miázo me kaméni gi.
Drómo perno, drómo afíno,
ma pu na se vro, ach;
Ki o kaimós vunó.
Ki óla aftá gia séna,
kardiá mu, gia séna
pu tin agapás.
Ki óla aftá gia séna,
kardiá mu, gia séna
pu den tin ksechnás.
Kségrapsa tus nómus
ki alítis stus drómus
níchtes perpató, ach.
Ki o kaimós vunó.
Mesánichta ki i thímisí su égine kravgí.
Mesánichta ke t’ ádio spíti miázi filakí.
Drómo perno, drómo afíno,
ma pu na se vro, ach;
Ki o kaimós vunó.
|
