Τι κι αν στην παρανομία
ζούμε τώρα τόσα χρόνια;
Τι κι αν όλη η κοινωνία
μας κοιτάει με καταφρόνια;
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
κι ας μας κατηγορούνε.
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
και θα στεφανωθούμε.
Ποιος δεν έχει αγαπήσει
μες σ’ αυτήν εδώ την πλάση;
Ποιος δεν έχει αμαρτήσει,
ποιος μπορεί να μας δικάσει;
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
κι ας μας κατηγορούνε.
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
το δίκιο θα το βρούμε.
Κάποια μέρα δε θα ζούμε
μέσα στην παρανομία.
Κι από ένοχοι, αθώοι
θα ’μαστε στην κοινωνία.
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
κι ας μας κατηγορούνε.
Κάνε κουράγιο, αγάπη μου,
και θα στεφανωθούμε.
|
Ti ki an stin paranomía
zume tóra tósa chrónia;
Ti ki an óli i kinonía
mas kitái me katafrónia;
Káne kurágio, agápi mu,
ki as mas katigorune.
Káne kurágio, agápi mu,
ke tha stefanothume.
Pios den échi agapísi
mes s’ aftín edó tin plási;
Pios den échi amartísi,
pios bori na mas dikási;
Káne kurágio, agápi mu,
ki as mas katigorune.
Káne kurágio, agápi mu,
to díkio tha to vrume.
Kápia méra de tha zume
mésa stin paranomía.
Ki apó énochi, athói
tha ’maste stin kinonía.
Káne kurágio, agápi mu,
ki as mas katigorune.
Káne kurágio, agápi mu,
ke tha stefanothume.
|