|
Κάποιος άνδρας πέρασε
από τη ζωή μου,
σαν το μαύρο σύνννεφο,
σαν το κεραυνό.
Χίλιες πίκρες κέρασε
μέσα στην ψυχή μου
και γι’ αυτό μερόνυχτα
τον αναζητώ.
Κάποιος άνδρας πέρασε
μ’ άσπρισε, με γέρασε.
Κάποιος άνδρας πέρασε
σαν την καταιγίδα,
κάθε του ανάμνηση
κι ένας στεναγμός.
Ρήμαξε και γκρέμισε
κάθε μου ελπίδα
και για μένα ο θάνατος
θα ‘ναι λυτρωμός.
Κάποιος άνδρας πέρασε
μ’ άσπρισε, με γέρασε.
Κάποιος άνδρας πέρασε
σαν φωτιά, σαν λαύρα
κι όλα στάχτη τα ‘κανε
κι όλα ρημαδιό.
Μα τη δόλια μου καρδιά
τη κρατάει σκλάβα
κι ότι και αν μούκανε,
αχ, τον συγχωρώ.
Κάποιος άνδρας πέρασε
μ’ άσπρισε, με γέρασε.
|
Kápios ándras pérase
apó ti zoí mu,
san to mavro sínnnefo,
san to keravnó.
Chílies píkres kérase
mésa stin psichí mu
ke gi’ aftó merónichta
ton anazitó.
Kápios ándras pérase
m’ ásprise, me gérase.
Kápios ándras pérase
san tin kategida,
káthe tu anámnisi
ki énas stenagmós.
Rímakse ke gkrémise
káthe mu elpída
ke gia ména o thánatos
tha ‘ne litromós.
Kápios ándras pérase
m’ ásprise, me gérase.
Kápios ándras pérase
san fotiá, san lavra
ki óla stáchti ta ‘kane
ki óla rimadió.
Ma ti dólia mu kardiá
ti kratái skláva
ki óti ke an mukane,
ach, ton sigchoró.
Kápios ándras pérase
m’ ásprise, me gérase.
|
