Ερήμωσε η πολιτεία
τα φώτα σβήσαν κι ήσυχα ζει η ζωή.
Κι εγώ στους δρόμους τριγυρίζω
αναζητώντας τη δικιά σου τη μορφή.
Κι εσύ καρδιά μου μοναχή
να τη ζητάς εδώ κι εκεί,
μέσα στ’ αγιάζι, στη βροχή
να τη ζητάς εδώ κι εκεί.
Ξύπνησε η πολιτεία
πάλι το χάραμα σε βρίσκει μοναχό
κοιτώ τους λιγοστούς διαβάτες
ανάμεσα τους μήπως και σε ξαναβρώ.
Κι εσύ καρδιά μου μοναχή
να τη ζητάς εδώ κι εκεί,
μέσα στ’ αγιάζι, στη βροχή
να τη ζητάς εδώ κι εκεί.
|
Erímose i politia
ta fóta svísan ki ísicha zi i zoí.
Ki egó stus drómus trigirízo
anazitóntas ti dikiá su ti morfí.
Ki esí kardiá mu monachí
na ti zitás edó ki eki,
mésa st’ agiázi, sti vrochí
na ti zitás edó ki eki.
Ksípnise i politia
páli to chárama se vríski monachó
kitó tus ligostus diavátes
anámesa tus mípos ke se ksanavró.
Ki esí kardiá mu monachí
na ti zitás edó ki eki,
mésa st’ agiázi, sti vrochí
na ti zitás edó ki eki.
|